Είναι πολύ εύκολο να «παρεξηγήσει» κανείς το Milos, είναι πολύ εύκολο να το απορρίψει λέγοντας ότι το φαγητό του δεν διαφέρει σε τίποτα από μιας απλής ψαροταβέρνας και είναι απλά πιο ακριβό. Η αλήθεια είναι ότι οι λάτρεις του ψαριού έχουν ο καθένας το «δικό τους» μαγαζί, που τους ξέρουν, τους εμπιστεύονται, που τρώνε καλά και φρέσκα κλπ κλπ. Είναι ο λόγος που προσωπικά θεωρώ τις ψαροταβέρνες το πιο άτιμο είδος εστιατορίου …αυτό όμως είναι μια άλλη κουβέντα. Ας πάμε πίσω στο Milos και ας προσπαθήσω να εξηγήσω την σημασία του …εγώ που ποτέ δεν υπήρξα ο μεγαλύτερος οπαδός του.
η μοναδικότητα του Milos είναι ότι καταφέρνει να συγκεντρώνει κορυφαία ψάρια, θαλασσινά και υλικά από κάθε γωνιά της χώρας στην Αθήνα και να τα διαχειρίζεται άψογα
Σκεφτείτε τις καλύτερες ψαροταβέρνες στη χώρα. Μια έχει καταπληκτικά μπαρμπούνια, άλλη φημίζεται για τα μεγάλα, ολόφρεσκα ψάρια και την μαεστρία στο ψήσιμο, άλλη εκτός από τα φρέσκα ψάρια έχει και μποστάνι, άλλη ειδικεύεται στα όστρακα και πάει λέγοντας. Ανάλογα με την τοποθεσία και τις «άκρες» του ιδιοκτήτη η κάθε ψαροταβέρνα έχει και τα δικά της δυνατά σημεία (και βέβαια στο 90% από αυτές οι γνωστοί τους έχουν πρόσβαση σε φρεσκότερα ψάρια κλπ). Τι είναι αυτό που κάνει το Milos σπουδαίο λοιπόν; Κυρίως η δυνατότητα να συγκεντρώνει τα καλύτερα υλικά, τα πιο φρέσκα ψάρια και θαλασσινά, τις καλύτερες ντομάτες, τα νοστιμότερα χορταρικά από κάθε γωνιά της Ελλάδας, στην Αθήνα. Σε αυτό προσθέστε τον ιδανικό τρόπο διαχείρισης, τα άψογα ψησίματα, το έξοχο τηγάνι, τη φινέτσα της μαρινάδας στα ωμά και τα τέλεια κοψίματα. Και όλα αυτά σερβίρονται σε ένα πολυτελές –αν και ψυχρό- εστιατόριο, με πολύ καλό σέρβις και μια ενδιαφέρουσα λίστα κρασιών.
Το να εξασφαλιστούν όλα τα παραπάνω ασφαλώς κοστίζει και
έτσι το Milos είναι ένα ακριβό εστιατόριο. Τα άγρια στρείδια της Κύθνου
κοστίζουν €160 το κιλό, η τιμή για τα φρέσκα ψάρια και τους αστακούς είναι στην
περιοχή των €100, η θρυλική ντοματοσαλάτα (είναι κορυφαία) και το εκπληκτικό –και
βρασμένο σε άψογο «al dente»- σταμναγκάθι φτάνουν τα €10. Τις τιμές αυτές τις αξίζει
αν σκεφτεί κανείς όλα τα παραπάνω, όμως το αν ένας τυπικός αθηναίος πελάτης το
πιστεύει είναι μια άλλη υπόθεση.
Η αλήθεια είναι ότι το Milos είναι ένα εστιατόριο στημένο κυρίως για επαγγελματικά γεύματα και για τουρίστες και αυτό δημιουργεί ένα πρόβλημα στην ατμόσφαιρά του. Η –ελληνική, ορχηστρική- μουσική διολισθαίνει σε τουριστικά μονοπάτια, το καλοκαίρι οι βερμούδες δίνουν και παίρνουν και τον χειμώνα οι κύριοι με κοστούμια υπερτερούν των γυναικών σε αναλογία πέντε προς ένα. Όλα αυτά δεν αναιρούν τη γαστρονομική αξία του. Εδώ μπορεί κανείς να απολαύσει ψάρια ημέρας ψημένα στην εντέλεια (η στήρα που δοκίμασα ήταν ένα χυμώδες ποίημα), τα διάσημα αέρινα τηγανιτά κολοκυθάκια-μελιτζάνες, φρέσκο καλαμάρι ψητό όπως σπάνια μπορείτε να το βρείτε, καρπάτσιο από λαβράκι φίνα μαριναρισμένο σε ελαιόλαδο και θυμάρι που παραδίδει μαθήματα φινέτσας σε κάθε άλλο μαριναρισμένο ψαρικό που σερβίρεται στην πόλη!
Ο ιδιοκτήτης και δημιουργός των εστιατορίων Milos σε όλο τον κόσμο, ο Κώστας Σπηλιάδης, είναι ένας σπουδαίος εστιάτορας. Άνοιξε το πρώτο Milos στο Μόντρεαλ πριν από 40 χρόνια περίπου (το 1979) και από τότε άνοιξε σε Νέα Υόρκη, Λας Βέγκας, Μαϊάμι, Λονδίνο και βέβαια Αθήνα και αυτό που περιέγραψα προηγουμένως είναι αυτό που κατορθώνει σε όλα του τα εστιατόρια. Το σημαντικότερο όμως είναι ότι δημιούργησε το πρώτο ελληνικό, γκουρμέ εστιατορικό brand στον κόσμο και ότι ανέδειξε προϊόντα, τόπους παραγωγής και παραγωγούς. Μέσω των εστιατορίων του, τους έδωσε αξία και «όνομα». Πιστεύω όμως ότι το αθηναϊκό Milos χρειάζεται πλέον κάτι παραπάνω για να αγγίξει περισσότερο και τους κατοίκους της πόλης. Αν μη τι άλλο τα Milos στον κόσμο έχουν μια διάσταση ελληνικού εξωτισμού που στην πατρίδα του μοιραία χάνεται.