Πλησιάζει μισός αιώνας από την στιγμή που Παναγιώτης Μαυρόγιαννης φύτεψε τα πρώτα αμπέλια Ροδίτη στον Απιδεώνα της Αχαΐας, όμως το ομώνυμο οινοποιείο δεν είναι γνωστό παρά σε πολύ λίγους οινόφιλους. Το παρόν βρίσκει όλη την οικογένεια να ασχολείται με το κρασί, ένα σύγχρονο οινοποιείο το οποίο ξεκίνησε το 2003, 300 ιδιόκτητα στρέμματα αλλά και την διάθεση για μεγαλύτερη εξωστρέφεια.
Στον ιδιόκτητο αμπελώνα με τον νότιο προσανατολισμό και το χαμηλό υψόμετρο θα βρούμε και κάποιες ξένες ποικιλίες όπως το Cabernet Sauvignon, όμως τα ελληνικά σταφύλια –και μάλιστα τα ντόπια- είναι αυτά που έχουν την τιμητική τους. Εκτός από τον Ροδίτη, τα λευκά Μοσχάτο και Μοσχούδι και τα ερυθρά Αυγουστιάτης και Μαυροδάφνη είναι αυτά που κυριαρχούν προσφέροντας τον καρπό τους για μια σχετικά εκτενή συλλογή, ένα μέρος της οποίας έφερα στα ποτήρια μου.
Δεν έχω καταλάβει ακριβώς γιατί το Ταξιδιάρης 2022 (7/10) με το οποίο αποφάσισα να ξεκινήσω την γνωριμία μου με το οινοποιείο αναφέρει το Larissos Achaia Winery ως παραγωγό , τουλάχιστον στην εμπρόσθια ετικέτα. Υποθέτω πάντως ότι αυτό κανέναν δεν ενδιαφέρει αφού αυτό το ξηρό Μοσχάτο είναι ωραιότατο: σχετικά μαλακό και κρεμώδες συμπληρώνει τα αρώματα κονσέρβας λίτσι με μάνγκο, μέλι και σαφράν σε ένα σύνολο που θυμίζει περισσότερο αλσατικό Gewurztraminer παρά ελληνικό Μοσχάτο.
Το Οίκος Δρυάδων 2023 (7/10) από την άλλη είναι ένας αρκετά εκφραστικός Ροδίτης που εκτός από τα άνθη πορτοκαλιάς, το λεμόνι και την wet wool ορυκτότητα φέρνει στη μύτη μνήμες μπανάνας και αχλαδιού. Καλοφτιαγμένο και σχετικά πλούσιο για τα δεδομένα της ποικιλίας, είναι και αυτό αρκετά στρόγγυλο, αποζητώντας λίγη έξτρα οξύτητα που θα προσέδιδε επιπλέον νεύρο.
Το Λόφοι Στροφιλιάς 2023 (6,5/10) μπλέκει τις δύο προηγούμενες ποικιλίες σε ένα ημίγλυκο σύνολο, που (περιέργως!) διαθέτει την μύτη του 2ου κρασιού και το στόμα του 1ου. Φυσικά η σαφής ύπαρξη υπολειμματικών σακχάρων ανεβάζει το flavor σε σχέση με αμφότερα τα κρασιά, όμως ταυτόχρονα καθιστά την ανάγκη υψηλότερης οξύτητας ακόμα πιο επιτακτική.
100% Μαυροδάφνη έχει χρησιμοποιηθεί για το ξηρό ροζέ Κρυφή Ωδή 2023 (6/10). Εδώ λίγος χρόνος στο ποτήρι απαιτείται προκειμένου η μύτη να αποκαλύψει αποξηραμένα φρούτα όπως jogi berry και μαύρη σταφίδα αλλά και λίγα μπαχάρια, την ίδια στιγμή που το στόμα διαθέτει χαμηλές συγκεντρώσεις οξύτητας και τανινών. Η απουσία φρούτου όμως καθιστά την πρώτη επιθετική και την επίγευση σύντομη.
Γεμάτος περιέργεια ήμουν πριν δοκιμάσω το ημίγλυκο Βίος Ανέμελος 2022 (6,5/10), ιντριγκαρισμένος τόσο από την ποικιλιακή σύνθεση (Αυγουστιάτης/ Μοσχούδι) όσο και από το σκούρο κοκκινελί χρώμα. Μοιραία η μύτη είναι γλυκιά με την καραμέλα κεράσι να κυριαρχεί, όμως στο στόμα οξύτητα και τανίνες φωνάζουν βροντερά “παρών”. Έτσι η ισορροπία επιτυγχάνεται με περισσότερες τανίνες και λιγότερη οξύτητα και συνεπώς με περισσότερη επιθετικότητα και λιγότερη φρεσκάδα.
Ο παραγωγός φαίνεται ότι δεν έχει ένα soft spot μόνο για τον Αυγουστιάτη αλλά και για την αέναη μάχη τάξης και αταξίας, όπως υποδηλώνει και το όνομα της ερυθρής cuvee του Κύρια Μάχη 2023 (7/10). Ένας μονοποικιλιακός Αυγουστιάτης ιδιαίτερα έντονος αρωματικά, με το ξινό μαύρο φρούτο να αρτύζεται από λίγες νότες βρεγμένων φύλλων και καραμέλας με γεύση κόκκινων φρούτων. Αν και δεν δρέπει δάφνες συμπύκνωσης διαθέτει όμορφη οξύτητα, λίγες αλλά γερές τανίνες και σχετικά καλό flavor που θα του επιτρέψουν ακόμα καλύτερη ομογενοποίηση σε 1-2 χρόνια.
Δεν ξέρω αν το οινοποιείο “φοβάται” το συγκεκριμένο χαρακτηριστικό, όμως σχεδόν όλα τα παραπάνω κρασιά θα είχαν ωφεληθεί από μεγαλύτερη οξύτητα, ενώ μια μεγαλύτερη συμπύκνωση πιθανότατα θα πήγαινε τα πράγματα ακόμα ένα βήμα παραπέρα. Βέβαια ακόμα και χωρίς τα παραπάνω, δεν θα συναντήσει κανείς ιδιαίτερα δυσάρεστες εκπλήξεις στην γκάμα, με τα λευκά να κρατούν τα σκήπτρα της συγκριτικής ποιότητας. Αν μάλιστα προσθέσει και τις αρκετά χαμηλές τιμές στην …θετική πλευρά της ζυγαριάς θα καταλήξει ότι αυτή τελικά θα γείρει προς όφελος του “αξίζουν δοκιμής ”!