Το βασικό ατού του Malconi’s είναι πάντα η όμορφη και όλο ζωντάνια ατμόσφαιρά του. Χωρίς με αυτό να υποτιμώ όμως την κουζίνα του σεφ Γιάννη Κοσμαδάκη που είναι φανερό ότι έχει μεγάλες δυνατότητες. Πρέπει όμως να παρατηρήσω ότι ακόμη, ενάμισι χρόνο μετά, εξακολουθεί να παρουσιάζει κάποια αστάθεια στις επιδόσεις της.
Το μενού είναι ενδιαφέρον, με σαφές ιταλικό χρώμα, αλλά και κάποιες ελληνικότερες ή πιο διεθνείς ανησυχίες. Τα δύο καλύτερα πιάτα που δοκίμασα μάλιστα ανήκουν σε αυτή την δεύτερη κατηγορία. Το πρώτο ήταν μια εκπληκτική τάρτα με κρέμα παρμεζάνας, καραμελωμένα κρεμμύδια και ψιλοκομμένη παντσέτα^ ένα απολαυστικό πιάτο που είναι η επιτομή του καλοφτιαγμένου comfort food. Το δεύτερο ήταν η παντσέτα που ψήνεται στην εντέλεια σε κενό αέρος και σερβίρεται πάνω σε ένα στρώμα από al dente, μυρωδάτο σταμναγκάθι, ένα πιάτο άψογο όλο νοστιμιά που επιδεικνύει τις δυνατότητες της κουζίνας. Όταν λοιπόν η κουζίνα είναι αποδεδειγμένα ικανή για τέτοια πιάτα, δεν καταλαβαίνω γιατί παραπατάει έτσι σε ένα άτονο ριζότο με σπαράγγια και αβγό ποσέ όπου το αβγό κυριαρχούσε απόλυτα σε ένα ανάλατο, αδιάφορο και απλά συμπαθητικά χυλωμένο ριζότο. Ούτε βρίσκω την λογική στα εξίσου αδιάφορα ραβιόλι αστακού που προδόθηκαν από την ποιότητα της πρώτης ύλης και το πολύ αλάτι, ενώ το ίδιο το ζυμαρικό ήταν άψογο.
Στο είδος του, το Malconi’s, έχει σε γενικές γραμμές πολύ ευχάριστη κουζίνα, θεωρώ όμως ότι έχει προφανείς δυνατότητες για ακόμη καλύτερα αποτελέσματα και δεν θα έπρεπε να αρκείται στο «πολύ καλό για το είδος του». Κατά τα άλλα διαβάστε και το προηγούμενο κομμάτι για περισσότερες λεπτομέρειες σχετικά με τον χώρο, το σέρβις κλπ.