Επιστρέφοντας τις προάλλες από το Loco, το νέο στέκι - το
λέω έτσι γιατί όντως έχει ήδη γίνει - στην οδό Καλαμιώτου, που
επαναπροσδιορίζει το ταλαιπωρημένο μέχρι στιγμής μεξικάνικο φαγητό στην Αθήνα,
σκεφτόμουν ότι αν με ρωτούσε κάποιος που να πάει στο κέντρο για να δοκιμάσει
κάτι εξωτικό, κάτι πολύ νόστιμο και να περάσει φίνα χωρίς να ξοδέψει μια
περιουσία, θα τον έστελνα ασυζητητί εκεί.
Ο Λευτέρης Γεωργόπουλος ένωσε τις
δυνάμεις του με τον Αθηναγόρα Κωστάκο, με τον οποίο συνεργάζονται από πέρυσι
στο The Clumsies και τον Γιώργο Φιταγορίδη του μπαρ Kuko’s και η αλχημεία έδωσε
το Loco: μια τακερία - τεκιλερία με pop χαρακτήρα χωρίς να φωνάζει και φοβερή
ενέργεια στο κορμό της, που υπαινίσσεται όμως κι έναν ευρωπαϊκό μητροπολιτισμό
προσαρμοσμένο σε αυτή την exotica με φυσικό τρόπο. Το Yria Design έχει κάνει
στο εσωτερικό του εξαιρετική δουλειά, με τη μεγάλη μπάρα να κυριαρχεί
λειτουργώντας σαν μαγνήτης, μια και το μπόλιασμα ανοιχτής κουζίνας και μπαρ
στον ίδιο χώρο, όπου το σέρβις γίνεται από μάγειρες και bartender, είναι μια
πρωτότυπη και ανανεωτική ιδέα που σε κρατάει σε εγρήγορση. Υπάρχουν και
τραπεζοκαθίσματα τόσο στο εξωτερικό, όσο και στον πρώτο όροφο, αλλά κακά τα
ψέματα, μπροστά στη μπάρα γίνεται όλο το παιχνίδι. Επίσης, καθώς θα τρώτε και θα
πίνετε τα ομολογουμένως ξεσηκωτικά και απολύτως ταιριαστά με το φαγητό,
cocktails του Νίκου Σουρμπάτη, οπλίστε καλού κακού και το Shazam, γιατί παίζουν
κομμάτια που ενδεχομένως να τα θέλετε στη λίστα σας.
Με μεγάλη χαρά διαπίστωσα
πως μανατζάρει το μαγαζί, ο γνώριμος μας από το Vezene, Νικόλας Λαμπρογιώργος.
Είναι τόσο έμπειρος και επαγγελματίας σε αυτό που κάνει, που καταχωρώ τη
παρουσία του στο Loco μέχρι να επιστρέψει και πάλι το καλοκαίρι στο δικό του
Mirra στη Κύθνο, ως ένα από τα μεγάλα ατού του εστιατορίου.
Στη πρώτη μου επίσκεψη το φαγητό ήταν αρκετά καλό, ενώ τώρα
που το βρήκα ακόμη πιο ώριμο και φορμαρισμένο, επανέρχομαι με αυτή τη κριτική,
ποντάροντας ότι το Loco με τον Αθηναγόρα Κωστάκο να έχει την υψηλή εποπτεία και
τον Πάνο Τσίκα να πιλοτάρει τη κουζίνα, μελλοντικά θα πατήσει και στην επόμενη
βαθμίδα. Και για την ώρα όμως πρόκειται χωρίς καμία αμφιβολία μακράν για τη
καλύτερη διασκευή mexican food που έχει παρουσιαστεί ποτέ στην Αθήνα με χαοτική
απόσταση από την αμέσως επόμενη. Η δεξιοτεχνική μαεστρία του Τσίκα και η
γαστρονομική του καταγωγή αποτυπώνονται σε πολλά πιάτα, όπως οι άψογα
τηγανισμένες empanadas με τραγανή ζύμη και ζουμερή γέμιση από κιμά που τις
κάνει πιο ανάλαφρες ο έξυπνος συνδυασμός με δροσιστική pico de gallo
ψιλοκομμένης ντομάτας, ενώ σαν βόμβα νοστιμιάς σκάνε στο στόμα οι quesadillas
με καραμελωμένη πανσέτα, λιωμένα τυριά και μια όμορφη πινελιά τρούφας, ενώ στο
αξιοπρεπέστατο chilli con carne τους θα προτιμούσα τη τορτίγια εύκαμπτη και
λιγότερο ξεροψημένη, ούτως ώστε να τυλίγει μια μπουκιά. Ο πήχης των γεύσεων στο
Loco ανεβαίνει ακόμη ψηλότερα με ένα βαθύτατα γευστικό, καλοζυγισμένα όξινο και
ταυτόχρονα ραφινάτο ceviche τσιπούρας που παστώνουν σε ζαχαρότευτλο και lime,
με πλούσια σάλτσα καυτερής κίτρινης πιπεριάς και ωραιότατο τραγανό καλαμπόκι.
Από την άλλη το ταρτάρ επιδέχεται βελτίωσης: η γλύκα από την πιπεριά Φλωρίνης
υπερισχύει στο σύνολο και το σώμα του είναι αρκετά υδαρές. Περνώντας στα tacos,
περισσότερο από όλα μου άρεσε το El Pastor με πεντανόστιμο γύρο χοιρινού Iberico
- τους βλέπετε και μπροστά σας να γυρνάνε -, εξίσου όμως γλυκοφάγωτο βρήκα και
το Steak Asado, με βοδινό strip loin σε άψογο ψήσιμο με πουρέ mole μαύρου
σκόρδου. Όσο για τo bacalaitos με «μαγιονέζα» ταραμά, το fusion που παντρεύει
Ελλάδα και Μεξικό είναι πολύ επιτυχημένο, αλλά η κροκέτα μπακαλιάρου πρέπει να
βγαίνει πιο τραγανή.
Να συγχαρώ την ομάδα και για τα απολαυστικά churros της, τα οποία να φάτε άφοβα και χωρίς τύψεις μια και το φινετσάτο χέρι του Τσίκα έκανε κι εδώ τα μαγικά του. Καλά έκαναν και το είπαν Loco αυτό το μαγαζί. Έχει όντως μια τρέλα, αλλά με την καλή έννοια.