Θα ξεκινήσω με μια ειλικρινή στιλιστική απορία. Έγινε τόσο της μόδας το μούσι ξανά; Ένας μουσάτος πορτιέρης -με look Χριστού κατά Τζεφιρέλι- μας παρέδωσε σε έναν μουσάτο μετρ, που μας οδήγησε σε ένα τραπέζι στο βάθος, και μας άφησε στα χέρια ενός επίσης μουσάτου –αλλά πολύ καλού- σερβιτόρου. Σκέφτηκα να παρατηρήσω και τον μπάρμαν φεύγοντας αλλά όταν ήρθε εκείνη η ώρα τελικά ήμουν απασχολημένος να σπρώχνω και να σπρώχνομαι για να φτάσω στην έξοδο.
Ο Νεκτάριος και ο Παύλος είναι ένα πολύ γνωστό ντουέτο στην αθηναϊκή και μυκονιάτικη εστιατορική σκηνή. Η φήμη των εξαιρετικών δημοσίων σχέσεων τους ακολουθεί από την εποχή του «Ten» στο Κολωνάκι και επιβεβαιώνεται συνέχεια από το «Eleven» και τη «Φτελιά» μέχρι το «The Albion» σήμερα. Άλλες εποχές όμως τότε, άλλες τώρα. Ειλικρινά δεν περίμενα ότι μέσα στη δίνη της κρίσης θα αρκούσαν οι δημόσιες σχέσεις για να πηγαίνει ένα μαγαζί τόσο καλά ακόμη και τους πρώτους μήνες της λειτουργίας του. Εντάξει το Albion έχει ένα ακόμη προσόν αν θέλω να είμαι σωστός. Είναι η μοναδική, αληθινή αυλή ανάμεσα στα trendy και πιο νεανικά στέκια του Νέου Ψυχικού. Κάπου εδώ όμως τα πλεονεκτήματά του εξαντλούνται. Ψέματα, ομολογώ ότι έχει καλοφτιαγμένα κοκτέιλ!
Η όντως όμορφη αυλή του παλιού Spuntino πνίγεται κάπως από τις διαδοχικές ομπρέλες, τα στριμωγμένα τραπέζια και τα φτηνιάρικα φερ φορζέ έπιπλα. Η μουσική ακούγεται μετά βίας και συναγωνίζεται τη βοή του κόσμου (στο χώρο του μπαρ πάντως κάτι πάει να ακουστεί). Το σέρβις κάνει φιλότιμες προσπάθειες αλλά νικιέται από το πλήθος και την ανυπαρξία διαδρόμων ανάμεσα στα τραπέζια. Η λίστα κρασιών είναι θλιβερά κοινότοπη. Το άρθρο όμως είναι κριτική εστιατορίου και μέχρι τώρα δεν έχω πει λέξη για το φαγητό. Ε λοιπόν, αυτό είναι το μεγαλύτερο μειονέκτημα. Η κουζίνα είναι εντελώς αδιάφορη ιταλική. Αδιάφορη στην καλύτερη περίπτωση. Γιατί δοκιμάζοντας κανείς την άθλια μοτσαρέλα με τον γλυκερό πολτό ντομάτας που ονομάζουν «μαρμελάδα» ή το στεγνό vitello που έχει από πάνω του μια ολόκληρη κονσέρβα τόνου πολτοποιημένη προκειμένου να ονομαστεί tonato, θα μπορούσε να με κατηγορήσει για ακατανόητη επιείκεια! Προσθέστε σε αυτά τις μέτριες σαλάτες, την καρμπονάρα –που αν και χωρίς κρέμα- είναι επιπέδου delivery (χωρίς ένταση, χωρίς πιπεράδα, με μπέικον και παραβρασμένο σπαγκέτι) και θα έχετε την εικόνα μιας κουζίνας όπου μόνο η πίτσα είναι κάπως αξιοπρεπής! Τα επιδόρπια ακολουθούν στο ίδιο μήκος κύματος και η απορία μου για την κοσμοσυρροή είναι ειλικρινής. Ίσως μπορέσουν να με διαφωτίσουν κάποιοι από τους θαμώνες του.