Όταν πριν λίγα χρόνια ο Τάσος Κόλλιας μετακόμισε το εστιατόριό του στην Λ. Συγγρού από την ιστορική του έδρα στα Ταμπούρια, έδωσε την ευκαιρία σε ένα ευρύτερο κοινό να τον γνωρίσει, αλλά και να αναδείξει τις ιδιαιτερότητες της πρότασής του χάρη στον μεγαλύτερο χώρο.
Στον «Κόλλια» ο πρώτος λόγος αφήνεται στα υλικά. Μπαίνοντας μέσα περνάς από το «ψαράδικό» όπου σε τελάρα με πάγο ή στα ψυγεία του αντικρίζει κανείς έναν απίστευτο πλούτο ανάλογα και την εποχή και το τι έβγαλε η θάλασσα. Ο Τάσος Κόλλιας γνωρίζει το ψάρι όσο λίγοι και αυτό αντανακλάται στο μαγαζί του, αλλά και στο πάθος του όταν σου εξηγεί γιατί αυτή η διβαρίσια (από τη λιμνοθάλασσα του αιτωλικού) τσιπούρα είναι τόσο νόστιμη ή όταν μιλά για τα χέλια του, τις κουτσομούρες, τα οστρακοειδή του, αλλά και τα μεγάλα ψάρια που «κρύβει» στα ψυγεία του και τα ετοιμάζει με μαεστρία σε κρούστα αλατιού που σπάει μπροστά στον πελάτη. Στην συνέχεια, σε περνά από το «μεζεδοπωλείο» του όπου εκθέτει τα πιάτα με τους θαλασσινούς -και όχι μόνο- μεζέδες αλλά και την μεγάλη συλλογή του από τσίπουρα και ούζα. Δίπλα, σε έναν συντηρητή κρασιών ζωντανεύει η μικρή αλλά ενδιαφέρουσα λίστα κρασιών του. Η περιήγηση τελειώνει στο «ζαχαροπλαστείο» με τα νόστιμα σιροπιαστά που κάνουν επίσης μόνοι τους.
Μετά τη ξενάγηση, και αφού έχει χορτάσει το μάτι, έρχεται η σειρά της γεύσης. Στον «Κόλλια» το φαγητό είναι καλό και σε ορισμένες περιπτώσεις εξαιρετικό. Το τηγάνι του, ας πούμε, όπως το δοκίμασα στις ολόφρεσκες κουτσομούρες είναι αέρινο και δύσκολα βρίσκει αντίπαλο. Το ίδιο και η σχάρα^ δοκιμάσαμε κάτι διβαρίσιους σπάρους τόσο ζουμερούς και νόστιμους που έβαζαν τα γυαλιά στα περισσότερα «πρώτα» ψάρια, έξοχο επίσης και το χέλι. Όμως το highlight είναι όντως τα μεγάλα ψάρια στην κρούστα αλατιού. Εδώ η εμπειρία μιλάει και το ψάρι έρχεται ψημένο στην εντέλεια και σωστά καθαρισμένο. Σε αυτά τα πιο «απλά» πιάτα και στην ποιότητα της πρώτης ύλης βρίσκεται το δυνατό σημείο του εστιατορίου. Οι μεζέδες και κάποια μαγειρευτά πιάτα μπορεί να είναι γευστικά και καλοφτιαγμένα, υπολείπονται όμως από αντίστοιχα πιάτα άλλων κορυφαίων ψαρο-εστιατορίων που όμως δεν έχουν συνήθως την ποικιλία του Κόλλια στις πρώτες ύλες. Στα πιάτα αυτά η αντιμετώπιση είναι πιο παλιομοδίτικη, πιο παραδοσιακή αν το προτιμάτε, αποτέλεσμα; Η ταραμοσαλάτα δεν έχει αυτή την στιλπνή υφή και την ένταση που έχουν πια οι κορυφαίες ταραμοσαλάτες ή το κριθαράκι με την σουπιά δεν έχει το al dente βράσιμο και το χύλωμα που θα το απογείωνε.
Όμως με όλα τα συν και τα πλην του, ο «Κόλλιας», είναι ένα εμβληματικό εστιατόριο για ψάρι που μαζί με Βαρούλκο, Milos, Τραβόλτα, Παπαϊωάννου και Ιώδιο συναποτελούν μια εξάδα που το καθένα για διαφορετικούς λόγους είναι μοναδικό.