Το Κλίμα-Κλήμα δηλώνει wine-bar & restaurant και η διακόσμηση με τα μπουκάλια και την μεγάλη κεντρική μπάρα, που θυμίζει ισπανικό tapas-bar, υποστηρίζει το concept του. Η συμμετοχή του γνωστού οινολόγου-παρουσιαστή-εκπαιδευτή κρασιού Δημήτρη Χατζηνικολάου, του δίνει έξτρα πόντους και την έξωθεν καλή μαρτυρία. Τα διαδοχικά events με τους οινοπαραγωγούς (που πάντως έχουν αρχίσει να καταντάνε βαρετά πια έτσι όπως έχουν πλημμυρίσει την πόλη) ενισχύουν ακόμη περισσότερο την εικόνα του και η λίστα με την καλοδιαλεγμένη ποικιλία τυριών, αλλαντικών και άλλων νοστιμιών ολοκληρώνει την ιδέα. Μέχρι εδώ όλα καλά. Από εδώ και πέρα όμως ξεκινούν τα «αλλά…».
Ένα wine-bar/restaurant οφείλει να έχει και κάποια επιπλέον χαρακτηριστικά. Καταρχήν μια λίστα κρασιών που να εντυπωσιάζει με τις επιλογές, την αναζήτησή της, την πρωτοτυπία της και τις τιμές της. Η λίστα του «Κλίμα-Κλήμα» δεν ανταποκρίνεται σε τίποτα από τα παραπάνω. Ασφαλώς προσφέρει επιλογές που ικανοποιούν τον μέσο πελάτη, ασφαλώς οι τιμές της δεν είναι ακριβές (ούτε και φτηνές όμως και πάντως όχι φτηνότερες από ενός μέσου, κανονικού εστιατορίου), όμως σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί λόγο επίσκεψης. Και επιπλέον απουσιάζει, από το μαγαζί συνολικά, ο άνθρωπος (ακόμη περισσότερο οι άνθρωποι) που θα σε ξεναγήσουν, θα σου προτείνουν και τελικά θα σε πείσουν ότι εδώ βρίσκεσαι σε έναν χώρο όπου το κρασί πρωταγωνιστεί.
Στην κουζίνα τώρα. Ο Χριστόφορος Πέσκιας είναι από τους σημαντικότερους Έλληνες σεφ για διάφορους λόγους. Είναι μάλιστα και από τους πιο προσεκτικούς, δεν αναλώνεται σε «αρπαχτές» και διαδοχικές επιμέλειες που τον εκθέτουν. Όταν λοιπόν μαθαίνω ότι επιμελείται την κουζίνα ενός wine-bar / restaurant αντιμετωπίζω την είδηση με σεβασμό και ενδιαφέρον. Και πράγματι η γευστική εικόνα του μαγαζιού δεν με διαψεύδει. Η κουζίνα έχει αναμφισβήτητες αρετές, έχει concept, είναι καλοφτιαγμένη και τα πιάτα είναι νόστιμα. Δοκιμάζοντας διάφορες προτάσεις θα έλεγα ότι επιλογές όπως το βουτυράτο πεϊνιρλί με τυρί και σουτζούκι, τα πικάντικα χοιρινά σουβλάκια ή τα πληθωρικά φαχίτας με λουκάνικο είναι νοστιμότατα και ευχάριστα πιάτα. Επιπλέον, ο κόκορας που λιώνει στο στόμα με την υπερσυμπυκνωμένη σάλτσα από κρασί (Αγιωργίτικο) ή το καραμελωμένο χέλι με το έξοχο φουαγκρά, είναι πιάτα σημαντικά και ενός άλλου επιπέδου.
Στο «Κλίμα-Κλήμα» λοιπόν τρώμε καλά, αν και λιγάκι άνισα (η ταλιάτα για παράδειγμα χαντακώνεται από το αδιάφορο μοσχάρι γάλακτος) και είναι γεγονός ότι θα είχα πολύ λιγότερα πράγματα να προσάψω στο μαγαζί αν δεν δήλωνε wine-bar / restaurant. Πιστεύω ότι αν συνειδητοποιήσουν τις αδυναμίες τους και δεν παρασυρθούν από το γεγονός ότι ξεκίνησαν δυνατά και γεμάτοι, μπορούν εύκολα να βελτιωθούν και το «Κλίμα-Κλήμα» να μην δείχνει ότι απλά ακολουθεί την ξαφνική μόδα των wine-bar που έχουν την εικόνα αλλά τους λείπει η ουσία.
Ευχαριστούμε την Lifo για την φωτογραφία