Για το «Καβούρι» μου είχε μιλήσει πριν καμιά δεκαπενταριά και βάλε χρόνια ο αείμνηστος Jean de Grylleau (κατά κόσμον Γιάννης Γρυλιωνάκης, ένας από τους καλύτερους σεφ που έχουν περάσει από την Ελλάδα). Με είχε ορκίσει μάλιστα να μην γράψω για αυτό γιατί τότε ακόμη το θεωρούσε «μυστικό». Μου μίλαγε για μια ψαροταβέρνα, πάνω στο κύμα, με ολόφρεσκα ψάρια που τα ψήνουν αρκετά καλά και που εκείνος πήγαινε από το πρωί για να κάνει εκεί μπροστά και το μπάνιο του.
Τα χρόνια πέρασαν, το «μυστικό» έπαψε να είναι μυστικό, και το «Καβούρι» έγινε αρκετά γνωστό. Ατού του πάντα τα τραπέζια μπροστά στη θάλασσα, με τα χρόνια μάλιστα έκανε και μια μικρή εξέδρα πάνω ακριβώς στην άμμο! Πέρα από το ότι η θάλασσα εκεί μπροστά είναι αρκετά καλή και άρα προσφέρεται για μια βουτιά μετά τις διακοπές πριν το μεσημεριανό σας, το «Καβούρι» έχει γίνει διάσημο και για έναν ακόμη λόγο και για αυτό πήγα κι εγώ μετά από 1-2 χρόνια… την πανσέληνο! Το φεγγάρι βγαίνει ακριβώς μπροστά του, κάνοντάς το ένα από τα ιδανικό spots για ρομαντζάδα. Παλιότερα μάλιστα (πριν την εξέδρα) έβγαζε μερικά τραπέζια στην αμμουδιά, έμπηγε πυρσούς στην άμμο και δημιουργούσε ένα σκηνικό ονειρικό. Αυτό είχα κι εγώ στο μυαλό μου μια και η τελευταία μου πανσέληνος εδώ ήταν πριν 6-7 χρόνια. Έτσι, όταν η παρέα έριξε την ιδέα να πάμε στο περίφημο blue moon στις 31 Αυγούστου δέχθηκα με χαρά παρά το ότι, όπως θα έχετε καταλάβει, δεν είμαι ο φανατικότερος οπαδός των ψαροταβερνών.
Φτάνοντας εκεί, το φεγγάρι ήταν πράγματι λαμπρό, η θάλασσα σαν λίμνη μπροστά στα πόδια μας και οι πυρσοί μπηγμένοι στην άμμο…σε μια ακρούλα όμως, καθώς σε όλη την υπόλοιπη παραλία τα τραπέζια είχαν διάταξη μπουζουκιών! Οι σερβιτόροι έτρεχαν πανικόβλητοι καθώς η ο κόσμος ήταν ασυνήθιστα πολύς (λόγω πανσέληνου υποθέτω) ενώ εκείνοι ήταν όσοι είναι πάντα. Από εκεί και πέρα, όπως είπα και στην αρχή, το «Καβούρι» έχει όλα τα καλά και τα κακά της τυπικά καλής, ελληνικής ψαροταβέρνας. Οι σαλάτες του είναι φρέσκες, το τηγάνι του ελαφρύ και τραγανό και τα ψάρια συνήθως πολύ καλά, αν και λίγο παραπάνω ψημένα από ότι θα έπρεπε. Την φορά αυτή εμείς παραγγείλαμε γαριδομακαρονάδα. Θα μπορούσε να ήταν πραγματικά καλή, ήταν γευστικότατη, η γεύση της γαρίδας ζωντανή, οι ίδιες οι γαρίδες κρουστές…όμως τα σπαγκέτι ήταν παραβρασμένα αλά ελληνικά και αυτό χάλαγε την όλη εικόνα. Πάντως πρέπει να αναγνωρίσω ότι εδώ τρώμε κορυφαίο τηγανιτό καλαμαράκι και στο τέλος έχει έναν από τους ωραιότερους χαλβάδες σιμιγδαλένιους που έχω δοκιμάσει.
Από εκεί και πέρα αν κάποιον τον αφορά να πληρώσει €50-70 το άτομο επειδή η πρώτη ύλη είναι –όντως- ακριβή, αλλά να υποστεί τυπικό σέρβις ταβέρνας και άβολες ψάθινες καρέκλες είναι καθαρά προσωπική υπόθεση του καθενός. Εγώ σε αυτό το πεδίο τιμής θα επιλέγω πάντα ένα καλό εστιατόριο χωρίς δεύτερη σκέψη!