Στα πηγαδάκια των πρώτων FNL Best Restaurant Awards, η βράβευση του Gaku στο Χαλάνδρι με ένα αστέρι, έκανε αίσθηση. Βλέπετε, ο τυφώνας των sushi bar που πήρε και σήκωσε την Αθήνα τα προηγούμενα χρόνια, οδήγησε πολύ κόσμο στο να αναρωτηθεί πως και ένα τέτοιο καθημερινό εστιατόριο, φτάνει τόσο σύντομα σε επίπεδο βραβείου. Το Gaku, όμως, από τα πρώτα χιλιόμετρα που διένυσε, είχε δείξει τις αγωνιστικές προθέσεις του σε μια πίστα που, κακά τα ψέματα, άρχισε να σνομπάρει άγρια τα σουσάδικα. Η πρωτεύουσα κατέβασε ερμητικά τα chopsticks για αρκετό διάστημα, κάνοντας σουλάτσα σε άλλα γευστικά έθνικ τοπία.
Με αυτές τις σκέψεις πήγα να πάρω μια πρώτη ιδέα από τη
δεύτερη έδρα του Gaku στο Σύνταγμα και βρέθηκα να γράφω κριτική, μιας και το
kick start που έκανε στο κέντρο, έχει δυναμική και το γαστρονομικό σενάριο μοιάζει αρκετά
κατασταλαγμένο. Καταρχήν δεν θυμίζει σε κανένα σημείο το Furin Kazan, που
συναντούσαμε στον ίδιο χώρο για πολλά χρόνια. Ούτε αισθητικά, ούτε γευστικά.
Μεγάλο ατού. Πέρα από την σκηνογραφική αναβάθμιση που αποπνέει πλέον έναν σικ μητροπολιτισμό μιξαρισμένο με ιαπωνικό ζεν και κοσμικές νότες, λύθηκαν και κάποια
λειτουργικά ζητήματα που ταλαιπωρούσαν για χρόνια το Furin Kazan, όπως εκείνη η
έντονη και ενοχλητική δυσοσμία του τηγανιού που κατέκλυζε τον χώρο. Το Gaku
είναι εντελώς άοσμο και παρότι κάθισα στο μπαρ για να παρακολουθήσω με την
ησυχία μου τα δρώμενα στην κουζίνα, δεν έφτασε καμιά περίεργη μυρωδιά προς το
μέρος μου. Άλλωστε, ο Ανδρέας
Βουγιουκλαράκης (Gaku) και ο Αντώνης
Κονιάκος (Malconi’s) που συνυπογράφουν επιχειρηματικά το Gaku πήραν τόσο
ζεστά την υπόθεση, δίνοντας αρκετό τόνο από την προσωπική τους αισθητική στο
νέο εστιατόριο. Επίσης, δεν εφησυχάζουν. Ταξιδεύουν συνέχεια, διευρύνουν τους
γαστρονομικούς τους ορίζοντες και τα αποτελέσματα αυτών των αναζητήσεων είναι
ορατά. Τον ακραιφνή ιαπωνισμό του Gaku «διαταράσσει» μόνο η ανεβασμένη μουσική
που δεν είναι καθόλου ενοχλητική, τουλάχιστον σε μένα. Τα vibes του μαγαζιού, δηλαδή, είναι πιο μπιτάτα και σύγχρονα σε σχέση με το παρελθόν. Οπότε ο
καλοβαλμένος νεαρόκοσμος δίνει και παίρνει. Παρατήρησα όμως στο ασφυκτικά
γεμάτο Gaku και κοινό μεγαλύτερης ηλικίας με κεφάτες διαθέσεις αλλά και
αρκετούς Ιάπωνες που έρχονται να κάνουν τις αναγνωριστικές τους.
Επικεφαλής στην κουζίνα είναι ο executive chef των Gaku, Go Nagano. Τον παρατηρούσα διακριτικά
να δουλεύει αθόρυβα, σχεδόν τελετουργικά, μαζί με την υπόλοιπη ομάδα του και
μου έβγαλε ένα respect, όπως λένε και στη γενιά μου. Το μενού, τώρα, κινείται
στην ίδια κατεύθυνση με τη βόρεια εκδοχή του, εμπλουτισμένο με κάποιες
signature προτάσεις του Nagano. Σε ιαπωνικό fusion τέμπο που ακολουθεί την
πεπατημένη των Izakaya, ο σεφ έχει δημιουργήσει ένα μενού με πυρήνα μια μεγάλη
ποικιλία από πολύ καλά sushi αλλά και κάποια διάσπαρτα κρύα και ζεστά πιάτα που
συμπληρώνουν αρμονικά το παζλ. Βρήκα πολύ φίνο το αρωματισμένο με wasabi ταρτάρ
καβουριού, ενώ στο άψογα κομμένο sashimi λαυράκι ο αχινός χάριζε στο πιάτο μια
ικμάδα που του έδινε έξτρα πόντους. Δοκίμασα ένα σωρό nigiri εκείνο το βράδυ
και εύκολα θα ξεχωρίσω αυτό με το υπέροχο μπαρμπούνι όπως και το toro με την μεστή γεύση της κοιλιά τόνου. Περνώντας στα inside out ρολάκια του sushi, το shrimp
tempura είχε μια από τις ζουμερότερες και πιο γευστικές γαρίδες που έχω
δοκιμάσει τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα αλλά εκτίμησα δεόντως και το εξαιρετικό rikyu roll
με μαριναρισμένο λαυράκι σε sauce πράσινης τσίλι πιπεριάς, αγγούρι, wasabi, αυγά χελιδονόψαρου,
μαγιονέζα, μάτσα και καβουρδισμένα αμύγδαλα που έγραφαν στο φινάλε του.
Αυτό το τελευταίο θα μπορούσα να το τρώω πολύ συχνά. Άκρως γευστικό και
γλυκοφάγωτο είναι και το κοτόπουλο με sauce teriyaki. Μικρές αστοχίες από εδώ
και από εκεί υπάρχουν. Παρολαυτά δεν αλλοιώνουν το καλό αποτέλεσμα ενός εστιατορίου
που δείχνει ήδη αρκετά προπονημένο. Αξιοζήλευτη είναι επίσης και η λίστα με τα
sake. Κρίνοντας, τέλος, από την εξαίσια creme brulee με matcha, θα σας έλεγα να
αφήσετε χώρο τουλάχιστον για αυτό το επιδόρπιο.
Αναζητώντας τη ρομπάτα, πληροφορήθηκα ότι την περιμένουν πως και πως στο προσεχές διάστημα. Τότε θα μπει στο μαγειρικό κόλπο και ο ταλαντούχος σεφ του Malconi’s, Γιάννης Κοσμαδάκης, με ένα σωρό guilty pleasure ιδέες οπότε προβλέπω το Gaku, σχετικά σύντομα, να ανεβαίνει στο επόμενο βαθμολογικό σκαλοπάτι, από το οποίο ωστόσο δεν απέχει και πολύ.
*Gaku σημαίνει «εύκολο, ευτυχισμένο και ευχάριστο». Όλα σε μια λέξη.