Στρίβω αριστερά στην Κύμης, ακριβώς πριν την Αττική Οδό, και αμέσως δεξιά, περνάω τον Βασιλόπουλο και εκεί που νομίζω ότι ο δρόμος τέλειωσε διακρίνω το φλούο τζάκετ ενός παρκαδόρου! Του αφήνω το αυτοκίνητο και μπαίνω σε μια ταβέρνα με όλα τα κλισέ της παλιάς ψαροταβέρνας: μπλε, καρό, ενυδρείο, τελάρα με ψάρια και τα συναφή. Όμως το «Ψάριστον» είναι κάτι παραπάνω. Αν έχετε προσέξει τις προκλητικές του διαφημίσεις στον τύπο (μια γυναίκα που θηλάζει το μωρό της, ένα μύδι φωτογραφημένο από τόσο κοντά που …ας πούμε απλά ότι δεν θυμίζει μύδι) θα έχετε υποπτευθεί ότι ο Βασίλης Ακριβός κάνει πλάκα με το μαγαζί του.
Αυτή η πλάκα συνεχίζεται και στην σάλα, με διάφορες πινακίδες και επιγραφές αλλά και με τον ίδιο τον κατάλογο που θυμίζει παλιό περιοδικό. Πολύβουο, όχι ιδιαίτερα άνετο, αλλά με χιούμορ και μπρίο, το «Ψάριστον» είναι ένα ιδιαίτερο μαγαζί. Είναι όμως ιδιαίτερο και εξαιτίας του φαγητού του και αυτό είναι σημαντικό. Δεν είναι μόνο η ποικιλία θαλασσινών και ψαριών που το κάνει να ξεχωρίζει. Εμένα ας πούμε πρώτα μου τράβηξε το ενδιαφέρον η μικρή αλλά ενδιαφέρουσα λίστα κρασιών με τις πολύ καλές επιλογές και τις προσιτές τιμές.
Όταν ξεκίνησε η παρέλαση των πιάτων στο τραπέζι όμως αφοσιώθηκα στο φαγητό. Κάτι ιδιαίτερο συμβαίνει στην κουζίνα αυτού του μαγαζιού. Το μεράκι συνδυάζεται με ταλέντο και προσοχή και έτσι κρύβεται ή ακόμη και εξαφανίζεται η απουσία επαγγελματισμού. Το πολύ σωστό ψήσιμο σε κάθε θαλασσινό, το καλό τηγάνι, οι καλοδιαλεγμένες πρώτες ύλες θα αρκούσαν για να πάει κανείς σε μια ψαροταβέρνα των €40-45 το άτομο με κρασί. Εδώ υπάρχει όμως κάτι πολύ περισσότερο.
Δεν διστάζουν να πειραματιστούν και μάλιστα με έντονα υλικά, αλλά καταφέρνουν να εξασφαλίσουν μια ισορροπία και μια φινέτσα που θα την ζήλευαν οι περισσότεροι καλοί σεφ στην Αθήνα. Όταν για παράδειγμα παίρνεις –υπέροχες- γαρίδες από την Πρέβεζα με λάδι τρούφας μοιραία ανησυχείς ότι το πιάτο σου θα μυρίζει τρούφα μέχρι έξω στον δρόμο. Όμως όχι εδώ. Εδώ η τρούφα ακούγεται ακριβώς όσο πρέπει. Το ίδιο συνέβη και με το συμιακό γαριδάκι με τζίντζερ και μπούκοβο. Παρόλη την ένταση των υλικών, το γαριδάκι δήλωνε ευθαρσώς «παρών»! Εξίσου με ενθουσίασε και ένας σχεδόν ωμός τόνος (οριακά ψημένος… ας πούμε στη λογική του new style sashimi) με εστραγκόν και πιπέρια και πάστα γουασάμπι στο πλάι. Αν μάλιστα ήταν προσεκτικά κομμένος (η έλλειψη επαγγελματισμού που λέγαμε πιο πάνω) θα ήταν ένα πιάτο επιπέδου Nobu!
Προσθέστε σε όλα αυτά εξαιρετικές τηγανιτές πατάτες, al dente πικρά χόρτα, άψογα ψημένες καραβίδες και μεγάλη συλλογή οστρακοειδών και ψαριών ημέρας και θα καταλάβετε γιατί γίνεται χαμός εδώ πέρα. Αυτή την φορά το κατάλαβα κι εγώ! Οπότε, ναι και θα στριμωχτώ λίγο και θα καθίσω σε άβολες, ψάθινες καρέκλες και θα παραβλέψω το χονδροειδές καμιά φορά χιούμορ και δεν πρόκειται να παραπονεθώ που το μαγαζί είναι «στο πουθενά». Γιατί; Επειδή πολύ απλά αξίζει η εμπειρία και πολύ περισσότερο που ο Βασίλης Ακριβός δεν δείχνει καν να συνειδητοποιεί πόση μαγκιά έχουν ορισμένα από τα πιάτα του!