Diego: Κάτι τρέχει με φόρα στο Θησείο

Πάει ένας χρόνος και κάτι που άνοιξε το Diego στην περαντζάδα της Ανδριανού, φυσώντας έναν καινούργιο άνεμο ανανέωσης σε μια ιστορική γειτονιά που αν εξαιρέσει κάποιος το Kuzina, δύσκολα βρίσκει κάτι που να ξεφεύγει από τουριστική παγίδα. Το είχα σταμπάρει εξαρχής για το εντελώς ξεχωριστό του προφίλ επειδή κατά τη γνώμη μου έχει καταφέρει να συνδυάσει μια επιμελώς ατημέλητη εξωτική σκηνογραφία που εμπνέεται κυρίως από την Λατινική Αμερική, με ατελείωτο fun και μια αξιόλογη, απολύτως ταιριαστή γευστική πρόταση. Είναι να απορεί κανείς πως όλος αυτός ο «χύμα στο κύμα» χειροποίητος διάκοσμος που παντρεύει vintage φωτιστικά με ντισκομπάλες, πλαστικά καφάσια με ρετρό τραπέζια, Κούβα με Βερολίνο, την φάτσα κάρτα καντίνα που είναι και το σήμα κατατεθέν του με μια στρογγυλή μπάρα στο εσωτερικό, όπου μετά τις έντεκα το βράδυ γίνεται το σώσε με party, είναι εντέλει αρμονικός και βγάζει νόημα. Και όμως, γίνεται. Ο ζωηρός και εναλλακτικός του χαρακτήρας λειτουργεί σαν μαγνήτης κυρίως σε νεαρό κόσμο που γεμίζει το Diego από το πρωί, όπου ανοίγει σερβίροντας καφέ και breakfast, νόστιμα cocktails χάρη στον Βασίλη Νικήτα και πολύ ενδιαφέρουσες γεύσεις σε fusion τέμπο με αρκετές street food πινελιές από την Ελένη Σαράντη η οποία υπογράφει το μενού και την chef de cuisine, Ηλέκτρα Ρίγκου. 



Έχω ξαναγράψει στο παρελθόν με αφορμή τότε το Noah, ότι αυτό το χαρισματικό ντουέτο που έχει δουλέψει σε ιδιαιτέρως αξιόλογα εστιατόρια της Αθήνας, αποτυπώνει στα πιάτα μια ιδιαίτερη δυναμική που δεν γίνεται να περάσει απαρατήρητη. Αυτή η πεποίθηση μου ενισχύεται καθώς δοκιμάζω στο Diego ένα fusion μεταξύ Ασίας, Άπω Ανατολής και Λατινικής Αμερικής με ένα σωρό αρετές: καλή τεχνική, τολμηρές εντάσεις, εξωτισμό, πολλή νοστιμιά και ποιοτική πρώτη ύλη (φτιάχνουν δικά τους μείγματα μπαχαρικών και ξέρουν να διαλέγουν ψάρια και θαλασσινά)  που υποστηρίζει τους συνδυασμούς των υλικών στα πιάτα, επιτρέποντας στα αρώματα να αναδυθούν. Μια τέτοια περίπτωση είναι το εξαίσιο Bloody Mary ceviche, ίσως το κορυφαίο του είδους που σερβίρεται αυτή τη στιγμή στην Αθήνα. Μια δεύτερη επιτυχία στο μενού είναι τα στρείδια: φουλ ιωδιούχων αρωμάτων και με μια ντελικάτη σάλτσα πιπεριάς jalapeños που κάνει ωραία αντίστιξη με τα «ανακουφιστικά» κυβάκια πράσινου μήλου. Κι ύστερα έρχονται τα χτένια, τα οποία παρότι ως πρώτη ύλη είναι απλώς ικανοποιητικά απογειώνονται με ένα ακριβές ψήσιμο που τους δίνει κρουστή υφή και μια εξαιρετικά φίνα και πολύπλοκη σάλτσα από curry Madras και μπανάνα. Βγάζω το καπέλο μου. 

Οι επιδόσεις πέφτουν στα spring rolls, μια και η ζύμη τους είχε τέτοιο πάχος με αποτέλεσμα στο εσωτερικό τους να μη ψηθούν σωστά, αλλά ούτε πέτυχαν κι εκείνη τη λεπτή τραγανότητα που θα «φώτιζε» στο δάγκωμα ένα πρωτοκλασάτο υλικό όπως η κόκκινη γαρίδα. Χρειάζεται αναθεώρηση αυτό το πιάτο. Από την άλλη, τώρα, στους άψογα τηγανισμένους λουκουμάδες χταποδιού, η θάλασσα επέστρεφε και πάλι στο τραπέζι: άψογη κρούστα, φοβερή υφή, πλούσια γεύση. Σε μια μελλοντική εκδοχή τους πάντως περιμένω να συνδυαστούν με κάτι πιο ενδιαφέρον και σύνθετο από μια απλώς συμπαθητική sweet chilli mayo. Θα ξαναπήγαινα χθες στο Diego για τα τρυφερά μύδια και ακόμη πιο συγκεκριμένα για εκείνη την άκρως εθιστική σάλτσα από πράσινο κάρυ με μια φοβερή ένταση και κάψα που ενδεχομένως πολλοί να μην άντεχαν. Στα fish & chips με σαρδέλες, περίμενα ένα πιο δεξιοτεχνικό κι ανάλαφρο «τηγάνι» που θα έκανε τη κρουστά τους «χρυσή» πηγαίνοντας  το πιάτο ένα βήμα πιο πέρα, παρόλα αυτά το ψάρι ήταν ζουμερό και ο συνδυασμός με sauce tartar και αφρό από jalapeños, λιχούδικος και ταιριαστός. Στο φινάλε με περίμενε μια αναπάντεχα ευχάριστη έκπληξη με το Diego’s Mother Jelly Cake. Πρόκειται για ένα τραγανό μπισκότο βουτύρου με κανέλα με κομποτέ από το σώμα των κόκκινων φρούτων που τους περισσεύουν από το ζελέ , μια ελαφριά στρώση πατισερί με βανίλια Μαδαγασκάρης και στη κορυφή ένα χειροποιήτο ζελέ από τον χυμό κόκκινων φρούτων με κόκκινα φύλλα ιαπωνικής μέντας. Επιτέλους ένα γλυκό με άποψη!