Beefbar on the Coast: Εκλεκτική κρεατοφαγία πολλών καρατίων στη Μύκονο

Το πρώτο Beefbar δημιουργήθηκε από τον Riccardo Giraudi, στο Μόντε Κάρλο το 2005 και μέσα σε δεκατρία χρόνια εξαπλώθηκε μαζί με τη φήμη του στο Χονκγ Κονγκ, στις Κάννες, στο Ντουμπάϊ, στη Βουδαπέστη και στο Μεξικό, ενώ στο προσεχές διάστημα ετοιμάζει νέους κλώνους στη Ρώμη, στο Παρίσι και στη Νέα Υόρκη. Ανοίγω παρένθεση. Αν ρίξετε μια ματιά στα social media θα δείτε πολλές περσόνες του διεθνούς jet set να ποζάρουν κρατώντας ανά χείρας τα διάσημα mini burger του με τα καρφιτσωμένα σημαιάκια ή να βγάζουν selfie ανάμεσα από cocktail με φόντο τα «χιονισμένα τοπία» του Kobe. Ίσως αναρωτηθείτε, τώρα, αν έχει κάποια σημασία αυτό που σας αναφέρω. Όλα παίζουν το ρόλο τους. Αν και τα Beefbar παραμένουν κυρίως απολύτως συνεπή τόσο ως προς την άφταστη ποιότητα της πρώτης ύλης, όσο και ως προς τη διαχείριση της. Κι εκεί ακριβώς βάζουν τα πολλά γκολ. Κλείνει η παρένθεση. Οπότε, μετά από αυτά τα κοσμοπολίτικα ανοίγματα ο ερχομός του στη Μύκονο το 2015 δεν έμοιαζε καθόλου παράταιρος. Τότε, μάλιστα, είχε προσαράξει στο περίφημο Nammos, ως κόρνερ του εστιατορίου για να αυτονομηθεί τρία χρόνια αργότερα, σε ένα από τα γοητευτικότερα και πιο πολυτελή παραλιακά ξενοδοχεία του νησιού, το Bill & Coo Coast του Θεοδόση Κακούτη, στον Άγιο Ιωάννη. 

Έχει ωραία αύρα το Beefbar on the Coast και οι μπροστινές ροτόντες στην άμμο με τις μουριές και τη θάλασσα πιο πέρα να στέκει επιβλητική στο κάδρο, φτιάχνουν ένα σκηνικό χαλάρωσης, που σε βάζει σε σκέψεις στο τσακίρ ζεν να βγάλεις ακόμα και τα παπούτσια σου. Και ο πάγκος προετοιμασίας, όμως, δεσπόζει στο χώρο με ένα σωρό παρατεταγμένα λαχανικά σαν μαναβική να ξεχειλίζουν φρεσκάδα, πριν πέσει το μάτι στο ψυγείο με τα αυστραλέζικα Black Angus, τα αμερικάνικα Wagyu από τις φάρμες του Snake River και ασφαλώς στη Rolls Royce των κρεάτων, τα Kobe beef. Άλλωστε, το 2014 ο Giraudi έγινε ο πρώτος και μεγαλύτερος εισαγωγέας πιστοποιημένου ιαπωνικού Kobe στην Ευρώπη. Βέβαια, όλα αυτά τα βελούδινα κρέατα θέλουν και το ανάλογο χέρι στη φωτιά και εδώ ακριβώς είναι που αρχίζει να αποκτά έξτρα ενδιαφέρον η μυκονιάτικη έδρα του Beefbar. Το μενού του εστιατορίου εκτός από τις κλασικές σπεσιαλιτέ που υπάρχουν σε όλα τα παραρτήματα, έχει την γευστική επιμέλεια του executive chef των ξενοδοχείων Bill & Coo, Ντίνου Φωτεινάκη. Πρόκειται για ένα μάγειρα πρώτης κλάσης, που ανδρώθηκε για δεκατρία χρόνια στη κουζίνα της Σπονδής. Ο Ντίνος μεγάλωσε μαζί με το εστιατόριο, στάθηκε δίπλα από πολύ σημαντικούς σεφ, όπως π.χ. ο Arnaud Bignon για τον οποίο συγκινείται (στα αλήθεια) όταν μιλάει, έδωσε τα μαγειρικά του νιάτα εκεί, πανηγύρισε το πρώτο και στη συνέχεια το δεύτερο αστέρι Michelin, πήρε, έμαθε, έζησε το παλμό και όταν τα φτερά στη πλάτη άρχισαν να σκάνε μύτη, άφησε πίσω του την ασφάλεια ενός πολύ μεγάλου σπιτιού για τα επόμενα όνειρα. Έτσι, βρέθηκε στη Μύκονο και παρέλαβε στο Bill & Coo ένα εξαιρετικό και φτασμένο εστιατόριο από τον Αθηναγόρα Κωστάκο, αλλά όπως όλα δείχνουν και η ενασχόλησή του με το Beefbar έχει για εκείνον μια ξεχωριστή βαρύτητα.

Το αισθάνθηκα αμέσως, δοκιμάζοντας την φανταστική σπανακόπιτα με χόρτα και μυρωδικά, τα οποία μαζεύει από τη γύρω περιοχή, φέτα και ένα αριστουργηματικά ψημένο φύλλο για σεμινάριο. Πραγματικά, παρά τις ασκήσεις εγκράτειας που είχα κάνει όλο το πρωί δεν κατάφερα να της αντισταθώ και αν δεν ήξερα τι θα ακολουθούσε, θα τύλιγα άλλη μια σε ένα χαρτί και θα γυρνούσα στο ξενοδοχείο. Μοναδική πατέντα των Beefbar σε όλο το κόσμο, στην οποία ο Φωτεινάκης βάζει πάλι το χέρι του και τη στέλνει «αλλού», είναι η πίτα γύρου με Kobe Beef. Το ζυμάρι της ψημένο με τον τρόπο του οφτού είναι παραδοσιακή συνταγή της γιαγιάς του και το τζατζίκι το είχε κεντήσει με τόση λεπτότητα, επιβεβαιώνοντας για ακόμη μια φορά την προχωρημένη δεξιοτεχνία του αλλά και τη διάθεση που έχει να ενορχηστρώνει τα υλικά των πιάτων με αρμονία χωρίς να χάνουν την εκφραστικότητά τους, όπως ακριβώς συμβαίνει στα σπουδαία γαστρονομικά εστιατόρια. Έβγαλε κι ένα πολύ σωστό σεβίτσε λαυράκι στην αρχή, αλλά είχε την «ατυχία» να το φέρει μαζί με αυτό το ανεπανάληπτο jamon de buey de Kobe, ένα αλλαντικό σα κανένα άλλο. Το πιστοποιεί και η τσουχτερή τιμή του. Συμπαθέστατες ήταν και οι quesadillas de la casa με kobe kai angus. 

Επίσης βρίσκω πολύ έξυπνη την ευελιξία του εστιατορίου ως προς τη παραγγελία. Αν θέλεις, δηλαδή, διαλέγεις δυο τρία πραγματάκια από το μενού, ανοίγεις ένα κρασί ή διαλέγεις απλώς ένα ποτήρι και με λιγότερα από €80 το άτομο, (μη ξεχνάτε ότι είστε στο Beefbar και στη Μύκονο) περνάς πολύ ευχάριστα το μεσημέρι ή το βράδυ σου. Δεν έχουν απολύτως κανένα ζήτημα με το τι θα παραγγείλεις, ούτε σε κοιτάνε λοξά αν δεν διαλέξεις ένα από τα κρέατα που μοιραία θα ανεβάσουν κατακόρυφα το λογαριασμό. Αν το αντέχει πάντως η τσέπη σας, δοκιμάστε οπωσδήποτε το προκλητικά νόστιμο wagyu reserve (προτιμήστε το πάντως χωρίς αυτό το signature μείγμα μπαχαρικών γιατί κλωτσάει κάπως στα μικρά κομμάτια) από τη φάρμα Snake River ή το πολύ υψηλού επιπέδου και απίστευτα ντελικάτο emperor’s cut από τη γκάμα με τα ακριβοθώρητα Kobe. 

Θα ήταν παράλειψη, τώρα, να μην επικροτήσω και την στιβαρή τεχνική του Guillaume Reboul στο ψήσιμο των κρεάτων. Προσωπικά, όμως, την επόμενη φορά που θα πάω θα παραδοθώ οριστικά στον μεταξένιο πουρέ πατάτας του Φωτεινάκη με τις τρούφες, που συνοδεύει τα κρέατα, αλλά ευτυχώς πωλείται και αυτόνομα. Αφήστε χώρο για τα επιδόρπια που φέρουν την υπογραφή της πολύ ταλαντούχας pastry chef, Άντζελας Σίμου. Την γνωρίσαμε από την αξιόλογη δουλειά της στο Bill & Coo, επί Κωστάκου. H bitter σοκολάτα με στρώση από καραμέλα στο ενδιάμεσο είναι ένα φίνο γλυκό που θα ήθελα να έχω κολλημένη τη συνταγή του στο ψυγείο μου, με τη προϋπόθεση όμως και να μπορώ να το φτιάχνω, όταν θα αποζητάω κάτι για να μου ανεβάζει τη διάθεση.