Μετά από ένα θερινό σινεμά είχα όρεξη –παραδόξως- για ταβέρνα. Ας πρόσεχα! Στην Αθήνα τέτοιες ορέξεις συνήθως τιμωρούνται, όμως η Μπεμπέκα κάτι μου έκανε. Θέλεις το όνομα; Οι φωτογραφίες; Μέχρι και καλά σχόλια διάβασα… Αποτέλεσμα; Για κακή τύχη δική μου, ίσως και δική τους, την επισκέφθηκα.
Μια απλή μονοκατοικία με ωραίες αυλές φιλοξενεί μια μοντέρνα ταβέρνα με προσεγμένο περιβάλλον και γλυκιά ατμόσφαιρα. Χθες, Τρίτη βράδυ στις 11 και το μαγαζί ήταν ασφυκτικά γεμάτο! Γιατί; Μην με ρωτάτε, πέρασα σχεδόν δυο ώρες εκεί και όσο περισσότερα πράγματα δοκίμαζα τόσο περισσότερο απορούσα. Δεν είναι ότι το φαγητό είναι κακό. Αν εξαιρέσουμε κάτι μαρουλοντολμάδες με αδύναμο αβγολέμονο που το ρύζι μέσα τους ήταν εντελώς άβραστο και δεν τρώγονταν, όλα τα άλλα πιάτα που δοκιμάσαμε ήταν απλά εντελώς αδιάφορα και άνοστα …με μία εξαίρεση: τις τηγανιτές πατάτες. Τα υλικά των πιάτων ήταν όλα μέτρια -μέχρι και η τομάτα στον ντάκο ήταν άνοστη (δύσκολο στην εποχή της)- και το μαγείρεμα όλων των πιάτων ήταν εντελώς ανούσιο και συμβατικό, όπως το «σπιτικό» φαγητό μιας κυρίας που έχει βαρεθεί τη ζωή της και την κουζίνα της.
Επιπλέον, το σέρβις αν και ευγενικό είναι αμήχανο, ασυντόνιστο και πάσχει από έλλειψη επαγγελματισμού. Τα παραδείγματα πολλά, θα πω όμως μόνο ένα. Όταν ο σερβιτόρος ήρθε να μαζέψει τα πιάτα, είδε τους μαρουλοντολμάδες σχεδόν άγγιχτους. Μας ρώτησε λοιπόν αν ήταν όλα καλά με το φαγητό μας, του είπαμε για το ρύζι και μας απάντησε «ωραία!» και μετά ήρθε ο λογαριασμός με το πιάτο να έχει χρεωθεί κανονικά! Παρεμπιπτόντως να πω ότι το εστιατόριο είναι και σχετικά ακριβό. Δεν βλέπω κανέναν απολύτως λόγο να πληρώνει κανείς εδώ €25-27 το άτομο!
Η Μπεμπέκα συγκεντρώνει όλες τις κακοδαιμονίες μιας τυπικής μέτριας ταβέρνας …απλά σε συμπαθητικό περιτύλιγμα.