Στην πρώτη παρουσίαση του Avenue στους δημοσιογράφους, ο Michel Roux παρουσίασε το concept του αλλά και τον σεφ της κουζίνας, τον Άκη Πετρετζίκη, λέγοντας ότι τον επέλεξε επειδή ήταν ο καλύτερος από όσους είδε αγνοώντας την τηλεοπτική του καριέρα. Τον πιστεύω απόλυτα, ο Άκης Πετρετζίκης είναι ένας αξιόλογος, νεαρός σεφ και θεωρώ ότι η αυτή η κίνηση που κάνει τώρα είναι πολύ πιο λογική και σωστή για την καριέρα του από την προηγούμενη απόφασή του να αναλάβει το Dali.
Το Avenue είναι ένα καλοστημένο μπιστρό που συνδυάζει μοντέρνα και κλασικά στοιχεία, αν και είναι κάπως ψυχρό… ίσως επειδή δεν έχει ακόμη την απαραίτητη αυτονομία από το ξενοδοχείο ή ίσως επειδή και η διακόσμηση είναι υπερβολικά clean cut για μπιστρό. Επίσης έχει καλοφτιαγμένο και νόστιμο, σε γενικές γραμμές, φαγητό. Αυτό που δεν μπορώ να αντιληφθώ στο όλο project είναι που ακριβώς μπαίνει το χέρι και το μυαλό ενός μεγάλου σεφ όπως ο Michel Roux. Δεν περιμένω ασφαλώς σε ένα απλό μπιστρό να συγκλονιστώ από την υψηλή μαγειρική, περιμένω όμως κάτι, μια ιδιαιτερότητα. Το μενού είναι πολύ απλό και παρόλο που ορισμένα πιάτα όπως η πάπια πορτοκάλι ή οι σάλτσες από τους ζωμούς των κρεάτων είναι πολύ σωστά και … γαλλικά, λείπουν ορισμένες επιλογές που θα έδιναν έναν πιο αυθεντικό τόνο στην κουζίνα (ορισμένα πιο «μαγειρευτά» πιάτα ή κάποιες τοπικές σπεσιαλιτέ τύπου κασουλέ).
Αυτό που όμως λείπει βασικά είναι η ξεχωριστή πρώτη ύλη. Αντιλαμβάνομαι ότι η προσπάθεια να συγκρατηθούν οι τιμές είναι το σημαντικότερο αυτή την εποχή και εδώ το καταφέρνουν (οι τιμές είναι πραγματικά πολύ λογικές για ένα γαλλικό μπιστρό ενός καλού ξενοδοχείου). Όταν όμως επιλέγεις να παρουσιάσεις μια απλή κουζίνα μπιστρό, επιλέγεις τις πιο απλές δυνατές συνταγές και ταυτόχρονα προβάλλεις την επιμέλεια ενός τριάστερου σεφ τότε οι απαιτήσεις αυξάνουν. Εξηγούμαι. Ας πάρουμε για παράδειγμα την πάπια πορτοκάλι. Είναι πολύ σωστά ψημένη και ζουμερή, η σάλτσα της γευστικότατη, ολόσωστη και όσο πορτοκαλάτη πρέπει. Όμως, η πετσούλα της θα έπρεπε να είναι πιο τραγανή, η ίδια η πάπια μυρίζει λίγο (η πρώτη ύλη που λέγαμε) και η σαλάτα mache που κολυμπά μέσα στην σος πορτοκάλι είναι άστοχη επιλογή. Άλλο παράδειγμα, το σιρλόιν. Σωστά ψημένο (αν και ήρθε medium rare και όχι rare όπως το ζητήσαμε), με άψογη μπεαρνέζ και ωραίες τηγανιτές πατάτες όμως το ίδιο το κρέας ήταν μέτριο και ασίτευτο. Στα αρνίσια παϊδάκια πάλι δεν έχω να πω τίποτα για το κύριο θέμα του πιάτου, ακόμη προσπαθώ να καταλάβω όμως την λογική μιας ντομάτας με ένα βουνό ωμής, σκορδάτης γαλέτας από πάνω της! Στον αντίποδα, η μπισκ αστακού ήταν άψογη και νοστιμότατη όπως και το σουφλέ κατσικίσιου τυριού, αλλά και το ζουμερό κοτόπουλο με σος κυνηγού (μανιτάρια). Όμως η γαλλική κρεμμυδόσουπα ήταν άτονη και πνιγμένη στην κρέμα γάλακτος (!) ενώ και τα επιδόρπια ήταν εντελώς αδιάφορα.
Για να συνοψίσω, το Avenue σερβίρει καλή γαλλική κουζίνα σε πολύ καλές τιμές. Όμως θα πρέπει η εκτέλεση να γίνει αλάνθαστη και οι πρώτες ύλες σαφώς καλύτερες και πιο ενδιαφέρουσες για να γίνει κατανοητή η εμπλοκή ενός σεφ αυτού του επιπέδου στο project. Θα τελειώσω λέγοντας ότι η λίστα των κρασιών έχει στα συν της τις πολλές επιλογές σε ποτήρι, τις αρκετά καλές τιμές και στα πλην της τις μάλλον συμβατικές επιλογές.