Το νέο μαγαζί του Ομίλου Παπαθεοχάρη είναι ένας από τους πιο ενδιαφέροντες –αισθητικά- και όμορφους χώρους της πόλης. Ο πολυτελής και ταυτόχρονα χαλαρός χώρος έχει αποικιακό στιλ, συνδυάζει αρμονικά πολλά ετερόκλητα στιλ και έπιπλα και με την μεγαλοπρέπειά του μοιάζει να ξορκίζει την κρίση. Την αρχιτεκτονική μελέτη υπογράφουν ο Σπυρίδωνας Τσαγκαράτος, η Τατιάνα Κούπα και η Πετρούλα Κοντογεώργου, ενώ τη διακόσμηση επιμελήθηκαν ο Απόλλωνας Παπαθεοχάρης, η Λίλα Σαραντίτη και η Κάτια Τσούνη.
Το Ark δίνει την αίσθηση σκηνικού ταινίας της Αγκάθα Κρίστι. Μόνο που αντί να βγει από μια γωνία ο Ηρακλής Πουαρό, πλημμυρίζει από κλασικό κοινό Ν.Π και αντί να βρεις μια γαλλίζουσα κουζίνα ή έστω ένα ενδιαφέρον μενού με εξωτικές πινελιές, η περιρρέουσα κρίση ή μάλλον η επίδρασή της κάνει την εμφάνισή της τελικά και ο κατάλογος θυμίζει δημιουργική …ψαροταβέρνα!
Η ιδέα να μπορείς να φας μια οικεία και προσιτή κουζίνα σε ένα τέτοιο περιβάλλον ίσως μοιάζει ελκυστική σε πολλούς. Προσωπικά όμως, θεωρώ ότι πλέον τα μαγαζιά οφείλουν να έχουν ολοκληρωμένο και συνεπές concept. Και εδώ το φαγητό πολύ απλά «κλωτσάει». Δεν μπορώ να αντιληφθώ τι δουλειά έχουν σε έναν τέτοιο χώρο πιάτα όπως η –καλοτηγανισμένη- τηγανιά του ψαρά ή οι –απλά συμπαθείς- πίτες των €4. Όταν μάλιστα το μπαρ σερβίρει πολύ ενδιαφέροντα κοκτέιλ υπό την επιμέλεια του πολύ καλού Τεό Σπυρόπουλου, οι καφέδες είναι ψαγμένοι χάρη στην συνεργασία με την Taf και η λίστα των κρασιών είναι πολυσυλλεκτική, αρκετά ενδιαφέρουσα αλλά με τις τσιμπημένες τιμές που μας έχει συνηθίσει όλα αυτά τα χρόνια η «παραλία» τότε το μενού του φαγητού μοιάζει ακόμη πιο μετέωρο.
Ίσως να γκρινιάζω ή ίσως η προσέγγισή μου να είναι πιο εστέτ από ότι πρέπει όμως πραγματικά θεωρώ ότι εδώ υπάρχει πρόβλημα σύλληψης της ιδέας. Από την άλλη, μιλάμε για ένα εστιατόριο των 200 και πλέον κουβέρ και το γεγονός αυτό σε συνδυασμό με τον τεράστιο αριθμό επιλογών δημιουργεί πολύ υψηλούς κινδύνους και για την εκτέλεση των πιάτων. Κινδύνους που τελικά δεν αποφεύγονται και έτσι το αποτέλεσμα είναι άνισο. Μια μακαρονάδα θαλασσινών στη λαδόκολλα ήρθε βρασμένη στην εντέλεια, ακτινοβολώντας άρωμα θάλασσας ενώ ένα γιουβετσάκι θαλασσινών (πανομοιότυπων με την μακαρονάδα) ήρθε λάσπη και με το άρωμα της θάλασσας να έχει πνιγεί στην τομάτα. Η μπριζόλα μαύρου χοίρου από την Φάρμα Φωτιάδη θα ήταν πολύ νόστιμη αν δεν είχε στεγνώσει τελείως στο ψήσιμο και η χορτόπιτα στον ξυλόφουρνο μπορεί να ήταν όλο άρωμα, τα χορταρικά μέσα της όμως είχαν μεταμορφωθεί σε πολτό. Τα επιδόρπια εξασφάλισαν ένα ευχάριστο τελείωμα, με το κλασικό ‘80ς εκλέρ να ικανοποιεί μνήμες και γεύση.
Το Ark άνοιξε πριν λίγες μέρες, είμαι βέβαιος ότι ο χρόνος θα δουλέψει υπέρ του σε ότι αφορά την εκτέλεση των πιάτων και το ροντάρισμα του σέρβις (που πάντως δείχνει ήδη αρετές), ελπίζω όμως οι συντελεστές του να αφιερώσουν λίγο χρόνο ακόμη στην μελέτη της βασικής του ιδέας.
| 0 - 4 | 4.5 - 5 | 5.5 | 6 - 6.5 | 7 - 7.5 | 8 - 8.5 | 9 - 10 |
| Κακό | Μέτριο | Αποδεκτό | Καλό | Πολύ Καλό | Εξαιρετικό | Άριστο |
| *«βελάκι-σύμβολο»: το βελάκι προς τα πάνω, δεξιά από τον βαθμό, αν εμφανίζεται, συμβολίζει εστιατόριο που είναι κοντά στο να ανέβει το επόμενο βαθμολογικό σκαλοπάτι. | ||||||