Akti Restaurant: Ψαροφαγία επιπέδου κι ακαταμάχητη θέα σε fun περιτύλιγμα

Το να βλέπεις να πέφτει το δειλινό πρέπει να συνταγογραφείται από γιατρούς, είχε πει κάποτε η Μάρλεν Ντήτριχ κι αλήθεια, τώρα, έτσι όπως δύει ο ήλιος από τη βεράντα του Akti, βάφοντας κόκκινο τον Σαρωνικό το λες και φάρμακο. Μπορεί κατά καιρούς να έχουμε φάει τα ηλιοβασιλέματα με το κουτάλι αλλά από εδώ  αυτή η αίσθηση είναι αξεπέραστη. Κι αυτό το κομψό και ανοιχτόκαρδο εστιατόριο που άνοιξαν  ο Θοδωρής και ο Γιάγκος Αγιοστρατίτης (The Margi Hotel, Krabo) μέσα στο καλοκαίρι, στη θέση μιας ψαροταβέρνας με το ίδιο όνομα, πετάει πολλούς άσσους από το μανίκι.

Εκτός από τη στρατηγική τοποθεσία με τη θάλασσα στα πόδια του, το αρχιτεκτονικό μυαλό της οικογένειας, ο Γιάγκος, σκηνογράφησε μαεστρικά ένα καλαίσθητο εστιατόριο με ανοιχτή κουζίνα και μπροστά της ένα μεγάλο πάγκο ντυμένο με λευκή πέτρα, ενώ στη μια του πλάτη τα χτισμένα ράφια με διάφορα κεραμικά σκεύη τροφοδοτούν το βλέμμα με κυκλαδίτικες μνήμες. Αυτό το σημείο μου αρέσει πολύ. Η προσοχή στη λεπτομέρεια φαίνεται από την αρμονική διάταξη των τραπεζιών, οι καρέκλες είναι άνετες και στο σωστό ύψος, αλλά οι καναπέδες έχουν άλλη χάρη. Τώρα που ο καιρός έχει γκριζάρει, το μαγαζί κλείνει περιμετρικά με τζαμαρίες. Αν έχω να προσάψω κάτι αυτό θα ήταν μια ανομοιογένεια στις μουσικές επιλογές, μια και το Akti επιλέγει να πλέει στα νερά του fun dining. Από τη μια το καταλαβαίνω. Στην Ελλάδα είμαστε, θέλουμε και τα ώπα μας. Κανένα πρόβλημα δεν έχω με τα party restaurants. Αν είναι όμως να το κάνεις, κάντο και σε αυτό το κομμάτι κάπως πιο ισορροπημένα. Δε λέω να παίζουν Shigeru Umebayashi, αν και εδώ που τα λέμε θα ήταν όνειρο να ακούς το Yumeji’s Theme και να βλέπεις αυτό το πλάνο. Θέλει όμως έναν πιο έμπειρο dj που θα ξέρει πότε και πως να ξεσηκώνει το κοινό. Αυτά όμως διορθώνονται. 

Πάμε, τώρα, στο φαγητό. Θα είμαι ειλικρινής: την πρώτη φορά που πήγα στο Akti όταν πρωτοάνοιξε, διαπίστωσα μια σειρά από τεχνικές αδυναμίες, τις οποίες από τη μία μπορώ να καταλάβω λόγω νεότητας και κοσμοσυρροής από τη πρώτη μέρα. Από την άλλη όταν τη γενική επίβλεψη της κουζίνας έχει ένας σεφ του διαμετρήματος του Παναγιώτη Γιακαλή, οι προσδοκίες είναι μεγάλες. Όμως στο δεύτερο γεύμα μου εκεί διαπίστωσα ότι όχι απλώς έχουν ξεπεραστεί τα προβλήματα του πρώτου καιρού, αλλά ο ίδιος μαζί με τον head chef του εστιατορίου Γιάννη Μηλέτση και την ομάδα του, μας χαρίζουν ένα από τα αξιολογότερα κράματα σύγχρονης και κλασικής ψαροφαγίας στην Αθήνα. Εξού και το 7/10, ένας βαθμός δηλαδή που φανερώνει ξεκάθαρα το επίπεδο, ενώ πλέον δεν αποκλείω μελλοντικά να φτάσει και ψηλότερα. Άλλωστε, τέτοια πρώτη ύλη και κυρίως με αυτή τη συνέπεια, δε συναντάς ούτε συχνά αλλά ούτε και με σταθερότητα σε ανάλογα εστιατόρια.

Ξεκινώντας από τα ωμά, το σεβίτσε του ροφού με ντομάτα, κάπαρη και ελιά κρατούσε τόσο όμορφα τη σπιρτάδα της σάρκας του και η μαρινάδα του ήταν ντελικάτη, ενώ αξιομνημόνευτης νοστιμιάς και ισορροπίας ήταν και η ντάσκα με σόγια, σησαμέλαιο, τσίλι και μυρωδικά. Εκείνο το μεσημέρι επίσης σταθήκαμε τυχεροί μια και στο μενού υπήρχε μερακλίδικα φτιαγμένη παπαλίνα Καλλονής, αλλά εκεί που έβγαλα το καπέλο μου ήταν στην δική τους θαυμάσια και λεπτεπίλεπτη λακέρδα με άψογα βρασμένο σταμναγκάθι. Οι τηγανητές γαρίδες κοιλάδας σε ένα ανάλαφρο κουρκούτι ήταν σκέτο γλύκισμα, γεμάτες αρώματα και ωραίο «δάγκωμα», αλλά και αντίστοιχης κλάσης ψητό χταπόδι, έχω φάει μόνο στη Λέσβο. Κλείσαμε με υπέροχα ψημένες καραβίδες από τη Χαλκίδα, ενώ και είμαι μεγάλος φαν της θαλασσινής πάστας που κάνει ο Γιακαλής, αν τις έβαζα σε κόντρα οριακά αυτή τη φορά θα κέρδισε η σχάρα. Τα επιδόρπια δεν αγγίζουν ούτε κατά διάνοια το επίπεδο του φαγητού, παρόλα αυτά έχουν κι αυτά διορθωθεί και αν μη τι άλλο ρίχνουν ευχάριστα την αυλαία. Όσο για τις τιμές, υπολογίστε από €80 -€120 το άτομο με αρκετά πιάτα και κρασί. Δεν λέω ότι είναι φτηνό, αλλά κατά τη γνώμη μου, ιδιαιτέρως έτσι όπως δείχνει να εξελίσσεται αλλά και συνολικά ως εμπειρία το Akti Restaurant αξίζει τα λεφτά του. 

Photo Credits: Χρήστος Δράζος