Ο Αγοραστός είναι πάνω στην κεντρική πλατεία του Χαλανδρίου, ένα πόστο που τα τελευταία χρόνια γίνεται όλο και πιο δυνατό, όλο και πιο στέκι. Ο ίδιος ο σεφ-ιδιοκτήτης ερμηνεύοντας τα κελεύσματα των καιρών αποφάσισε να μετατρέψει το δημιουργικό, μεσογειακό εστιατόριό του σε «Αγοραστός Kebab». Ο χώρος έγινε λίγο πιο απλός, μπήκαν οι αναπόφευκτες –και άβολες- καρέκλες ταβέρνας, η κεντρική κολώνα ντύθηκε με μαυροπίνακα, τα ντιζαϊνάτα φωτιστικά αντικαταστάθηκαν με φώτα-καλαθούνες και η μεταμόρφωση συντελέστηκε.
Η ουσία της αλλαγής δεν είναι βέβαια η διακόσμηση, είναι η κουζίνα και φυσικά οι τιμές. Και εδώ να σπεύσω να πω ότι είναι και τα δύο μια χαρά. Με €20 το άτομο σκάει κανείς, ενώ οι γεύσεις είναι αναμφίβολα προσεγμένες, με τα διάφορα κεμπάπ να είναι πραγματικά πολύ καλά. Το πικάντικο Άδανα είναι όλο χυμούς και άρωμα με καλοζυγισμένη κάψα, το κεμπάπ με τα φυστίκια γευστικότατο και πληθωρικό, το σις κεμπάπ (το κοτόπουλο δηλαδή) ζουμερό και σωστά ψημένο. Τα πρώτα πιάτα θεωρώ ότι υστερούν λίγο σε σχέση με τα κύρια. Το σαγανάκι με αβγά μάτια και σουτζούκι ήταν αληθινή βόμβα γεύσης και νοστιμιάς όμως το ένα από αυτά ήρθε παραψημένο. Το λαχματζούν ήταν καλό, αλλά λίγο … «άδειο», ενώ γενικά οι πίτες όπου και αν συμμετείχαν (από το αρχικό «ψωμί» μέχρι την χορτόπιτα) ήθελαν λίγο ψήσιμο παραπάνω. Η κοτοσαλάτα υπερέβαλε λίγο σε πορτοκάλι και καρότο, ενώ οι τηγανιτές πατάτες ήταν απλά οκ.
Εκεί όμως που πιστεύω ότι πρέπει να δώσουν ακόμη μεγαλύτερη έμφαση και επικοινωνιακό βάρος είναι στα πιάτα ημέρας. Ο Δημήτρης Αγοραστός είναι ένας καλός σεφ, έχω λοιπόν την «απαίτηση» από αυτόν να μην υποκύπτει στις δυσκολίες των καιρών δίνοντάς μας ένα μαγαζί όπως αυτό που θα μπορούσε να κάνει ο καθένας. Θέλω στο εστιατόριό του, ακόμη και αν θέλει να το λέει Kebab, να βρίσκω το κάτι παραπάνω, κάτι που θα μου αποδεικνύει ότι μέσα στην κουζίνα βρίσκεται ένας μάγειρας με γνώση και άποψη. Τα υλικά είναι το ένα στοιχείο που θα πρέπει να ποντάρει, τα πιάτα ημέρας είναι ίσως το άλλο. Εγώ δοκίμασα έναν μουσακά ας πούμε και τον βρήκα πραγματικά ενδιαφέροντα. Μια λεπτή στρώση ντομάτας κάτω του χάριζε δροσιά, η μπεσαμέλ είχε έντονη τη γεύση του τυριού και ήταν λεπτή, ενώ αν η ίδια η μελιτζάνα «ακουγόταν» λίγο περισσότερο τότε θα ήταν από τους καλύτερους μουσακάδες που έχω δοκιμάσει. Και ορισμένες τέτοιες πινελιές περιμένω να τις βρίσκω σε ένα τέτοιο μαγαζί.
Το ίδιο ισχύει και στην κάβα. Θέλω ένα ελάχιστο ψάξιμο. Ακόμη και αν θα μπορούσα να δεχτώ το –αποκλειστικά- χύμα κρασί, δεν μπορώ να καταλάβω γιατί ακόμη και στις μπύρες η επιλογή να είναι τόσο περιορισμένη και τόσο β’ διαλογής. Ευτυχώς που κλείσαμε πραγματικά γλυκά με ένα εκμέκ με τσουρέκι και ένα home made αρμενοβίλ, όλο γεύση!