30 something, δυο μόδες σε μια συσκευασία!

17 Οκτωβρίου 2012
Πάνος Δεληγιάννης
pizza cocktails 30 something

Έξυπνο όνομα, δυνατό πόστο, βιομηχανικό design, καλές τιμές και μια ιδέα που συνδυάζει δυο από τις τάσεις της εποχής: την πίτσα και τα κοκτέιλ. Η επιτυχία δεδομένη… το αποτέλεσμα όμως θα μπορούσε εύκολα να ήταν και καλύτερο! Ελπίζω ότι θα γίνει…

5.5
Ατμόσφαιρα:
Εξυπηρέτηση:
Κάβα:
4.0 / 5.0
2.5 / 5.0
2.5 / 5.0
Τύπος:
Ποιότητα:
Κουζίνα:
Bar-restaurant
Κλασική
Ιταλική

Το Χαλάνδρι είναι μια ακόμη περιοχή που είναι στα πάνω της φέτος. Ειδικά γύρω από την κεντρική και ολοζώντανη πλατεία Ηρώων μαζεύονται πολλές και ενδιαφέρουσες προτάσεις: από το «Ψωμί και Αλάτι» και τον «Αγοραστό», μέχρι το «Petit Fleur» και –λίγα μέτρα παραπέρα- το «Σπίτι». Πρόσφατα ήρθε να προστεθεί στην παρέα και το όμορφο pizza & cocktail bar με το έξυπνο όνομα «30 something». Το όνομα παραπέμπει στις ηλικίες των ιδιοκτητών (αλλά και του target group των πελατών), στην δεκαετία της ανοικοδόμησης του San Francisco που ενέπνευσε αισθητικά το μαγαζί αλλά και στην διάμετρο της πίτσας που σερβίρουν!

Η γνωριμία μου με το «30 something» μπορεί να μην ξεκίνησε καλά μια και η κράτησή μας έπρεπε να ξεπεράσει την ξινάδα του υπεύθυνου για τις κρατήσεις, αλλά η ανάλαφρη ζωντάνια της ατμόσφαιρας και το χαμογελαστό σέρβις όταν φτάσαμε άλλαξαν τις εντυπώσεις.

Είναι όμορφο μαγαζί με σχετικά μικρά και άβολα τραπέζια-καρέκλες, κάτι που όμως είναι θεμιτό δεδομένων των τιμών και του γενικότερου ύφους του μαγαζιού. Από εκεί και πέρα, το «30 something» έχει ορισμένα ατού αλλά και μειονεκτήματα. Καταρχήν, τα ιταλόστροφα κοκτέιλ που υπογράφει ο ικανότατος Γιάννης Σαμαράς είναι πολύ ενδιαφέροντα. κατά δεύτερον τα υλικά της κουζίνας είναι ολόφρεσκα και καλής ποιότητας. Εδώ όμως έρχεται το πρώτο και βασικότερο «αλλά».

Οι σαλάτες είναι δροσερές και νόστιμες, αλλά το ένα ζυμαρικό ημέρας που δοκίμασα (με κρέμα πράσου και κοτόπουλο) ήταν από αδιάφορο και κάτω, πνιγμένο στην κρέμα, αδύναμο αρωματικά και ελαφρώς παραβρασμένα τα σπαγγέτι. Θα μου πείτε, εδώ ερχόμαστε για την πίτσα. Σωστά. Και η πίτσα είναι συμπαθής… αλλά απλά συμπαθής. Φορτωμένη με υλικά κατά την ελληνική παράδοση, πνίγει την ζύμη που ειδικά στο κέντρο διαλύεται εντελώς. Επειδή όμως οι ιδέες για τις πίτσες είναι καλές όπως άλλωστε και τα υλικά, θεωρώ ότι εύκολα μπορούν να βελτιώσουν τις επιδόσεις τους. Και εν πάση περιπτώσει όταν πληρώνεις γύρω στα €20-25 το άτομο και περνάς καλά η γκρίνια για την πίτσα ίσως να μοιάζει και υπερβολική.

Στο τέλος, η κλασική πια γλυκιά πίτσα με νουτέλα, εδώ είναι πιο ενδιαφέρουσα από ότι συνήθως μια και η λίγη κρέμα μασκαρπόνε της πάει πολύ και τα καραμελωμένα κομμάτια φρέσκου σύκου την δροσίζουν. Θα υποστηρίζω όμως πάντα –και οι κυρίες ας μην πέσετε να με φάτε- ότι αυτό είναι γλυκό που απευθύνεται σε teenagers!

Η Κλίμακα της Βαθμολογίας