Όμως οι συνθήκες δεν είναι κανονικές. Και πιστεύω πως ο κοινός τόπος δεν μπορεί να είναι το ζητούμενο! Αν όλοι οι επιχειρηματίες, σεφ και γενικά όλοι όσοι ασχολούμαστε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο με την εστίαση, συμφωνούμε σε κάτι αυτό είναι το ότι όποτε και αν ανοίξουν τα εστιατόρια, αυτό θα πρέπει να είναι οριστικό και χωρίς την προοπτική να ξανακλείσουν.
Από εκεί και πέρα πολύς λόγος γίνεται για το αν μπορούν και αν πρέπει τα εστιατόρια να ανοίξουν μόνο έξω. Πολλοί αντιδρούν, υποστηρίζουν ότι δεν μπορείς να τρως στο κρύο με παλτά και σκουφιά. Είναι γεγονός. Θα υπενθυμίσω όμως ότι το «έξω» είναι διαφορετικό σε κάθε περίπτωση. Άλλο πράγμα το έξω σε έναν κήπο, άλλο σε μια προστατευμένη βεράντα. Άλλο το έξω στη Θεσσαλονίκη, άλλο στο κέντρο της Αθήνας. Άλλο το έξω μια πολύ κρύα βραδιά του Φεβρουαρίου, άλλο το έξω ένα απόγευμα με 16 βαθμούς. Τι εννοώ; Ότι κατά την άποψή μου δεν πρέπει να συζητάμε το «οριζόντιο άνοιγμα». Πρέπει να δοθεί το πλαίσιο και να αφήσουν την αγορά να αυτορυθμιστεί. Κοινώς όποιος νομίζει ότι λόγω location, λόγω φύσης του εξωτερικού χώρου του μπορεί να λειτουργήσει να ανοίξει. Όποιος νομίζει ότι δεν τον συμφέρει, να μην ανοίξει. Όποιος πελάτης θέλει να πάει για δείπνο στις 7μμ ή για μεσημεριανό σε έναν προστατευμένο, εξωτερικό χώρο να πάει. Όποιος δεν αισθάνεται άνετα ή ασφαλής να μην πάει.
Με τις παρούσες συνθήκες, είναι αδύνατον να συμφωνήσουν όλοι και να ισορροπήσει η κατάσταση ανάμεσα στο τι συμφέρει τον καθένα, τι θέλει ο κόσμος και τι πρέπει να γίνει από υγειονομικής και οικονομικής άποψης. Η μόνη λύση είναι να υπάρξει ένα ξεκάθαρο πλαίσιο κανόνων με βάση τους οποίους μπορεί να λειτουργεί ένα εστιατόριο και όποιο μπορεί ή θέλει να λειτουργεί έτσι να ανοίγει, όποιο δεν μπορεί ή δεν θέλει να μην ανοίγει …τόσο απλά και ξεκάθαρα!