Ο Konstantin Grcic, γεννημένος το 1965, εκπαιδεύτηκε ως επιπλοποιός στο The John Makepeace School for Craftsmen in Wood πριν σπουδάσει Σχέδιο στο Royal College of Art του Λονδίνου. Από τότε που ίδρυσε το δικό του γραφείο το 1991 έχει σχεδιάσει έπιπλα, αντικείμενα διακοσμητικά και φωτιστικά για κορυφαίες εταιρείες σχεδιασμού. Σήμερα, η Konstantin Grcic Design, με έδρα το Μόναχο δραστηριοποιείται σε διάφορους τομείς που κυμαίνονται μεταξύ βιομηχανικού σχεδιασμού, εκδόσεων, σχεδιασμό εκθέσεων και συνεργασίες στην αρχιτεκτονική και τη μόδα. Στόχος του, όπως δηλώνει, να διευκολύνει την καθημερινότητα συνδυάζοντας λειτουργικότητα και αισθητική. Ορισμένα έργα του Grcic έχουν γράψει τη δική τους ιστορία στο βιομηχανικό σχεδιασμό, μεταξύ αυτών: Το φωτιστικό May Day για την Flos (2001), το κάθισμα the Myto chair by Plank (2011), το φωτιστικό the OK lamp για τη Flos (2016). Όλα αυτά τα έργα βραβεύτηκαν με το ADI Compasso d`Oro. Άλλα επιτεύγματα περιλαμβάνουν την καρέκλα Chair One της Magis, που βρίσκεται και στις μόνιμες συλλογές του MoMa στη Νέα Υόρκη και του Centre Pompidou στο Παρίσι. το βραβευμένο σκαμπό Miura της Plank. Το Table B από την BD Barcelona, η οποία κέρδισε το Red Dot Award το 2010, η πρωτοποριακή συλλογή καθισμάτων PRO για την εταιρεία Flötotto. Πιο πρόσφατες δημιουργίες περιλαμβάνουν τη συλλογή καρέκλας και πολυθρόνας Mingx για την Driade (2016) εμπνευσμένη από τα έπιπλα της δυναστείας Μινγκ. Την πολυθρόνα Cup για την Plank (2019) και το κάθισμα Citizen Highback για την Vitra (2020). Το έργο του, έχει αποτελέσει αντικείμενο πολυάριθμων ατομικών εκθέσεων σε σημαντικά μουσεία και γκαλερί στην Ευρώπη.
Στην ερώτηση, αν μπορούσε να περιγράψει τι είναι για εκείνον το σχέδιο, απάντησε τα εξής: «Το σχέδιο είναι η περιπέτεια του να μην ξέρεις ακριβώς τι θα αποφέρει μια δεδομένη δημιουργική διαδικασία. Αρνούμαι να έχω οποιεσδήποτε προκαταλήψεις για τη λειτουργικότητα, οποιεσδήποτε προκατειλημμένες ιδέες άνεσης και ομορφιάς. Θέλω να καταλάβω και να αισθανθώ πώς το σχέδιο συνδέεται με τη ζωή. Το γεγονός ότι η ζωή δεν είναι τέλεια την κάνει ακόμα πιο ενδιαφέρουσα. Επομένως, είναι εντάξει εάν τα προϊόντα είναι λίγο απείθαρχα. Τα σχέδιά μου δεν αποκαλύπτονται αμέσως. Κάνουν αυτό που έχουν σχεδιαστεί να κάνουν, είναι λειτουργικά, αλλά ταυτόχρονα αμφισβητούν τη δική τους λειτουργικότητα και καλούν τον χρήστη να κάνει το ίδιο».
Του γεννήθηκε η φιλοδοξία να γίνει σχεδιαστής όταν: «Στη δεκαετία του 1980, μαθήτευσα ως επιπλοποιός στην Αγγλία. Εκείνη την εποχή, η αδερφή μου ζούσε στη Βιέννη, όπου προβαλλόταν μια αναδρομική έκθεση για τον Achille Castiglioni. Δεν γνώριζα τον Castiglioni, αλλά η αδερφή μου, μου έστειλε τον κατάλογο της έκθεσης, ο οποίος μου έκανε πραγματικά εντύπωση. Ο κατάλογος δεν κάλυπτε μόνο τα έργα του αλλά και τον Castiglioni ως άτομο. Ήταν ήδη αρκετά μεγάλος, αλλά ήταν ακόμα τόσο περίεργος και cool! Εκείνη την ώρα σκεφτόμουν τι ήθελα να κάνω. Πιστεύω ότι οι άνθρωποι όχι μόνο πρέπει να βρουν κάτι που τους ενδιαφέρει, αλλά και πρότυπα. Ο Castiglioni ήταν ένας τέτοιος άνθρωπος για μένα και ξαφνικά έγινε το κλικ, ναι θα μπορούσα να γίνω σχεδιαστής». Πιστεύει ότι οι εικόνες του μέλλοντος είναι κλισέ του παρελθόντος και ότι στις μέρες μας, η ενασχόληση με το μέλλον σημαίνει να αντιμετωπίζεις ένα πλήθος πιο λεπτών ζητημάτων.